Ouderschap heeft verdacht veel weg van het Stockholmsyndroom

Jan-Erik Olsson is geen baby. Wel gijzelnemer en bekend van het Stockholm syndroom.

Ouderschap, zo ontdekte ik, heeft verdacht veel weg van het Stockholmsyndroom. Zonder waarschuwing vooraf, kaapt een baby je volledige bestaan. Dag en nacht slokt dat kleine wezen alle aandacht en energie op, en het gekke is: je krijgt er nog sympathie voor ook. Zeker in die eerste 8 weken die onder ouders ook wel bekend staan als de “trenches” of de loopgraven.

Ja, die eerste dagen en nachten zijn zwaar. Ik weet nog hoe mijn pasgeboren dochter me de hele dag verplichtte haar rond te dragen als een Romeinse keizer, zodat ze de donkere balken aan ons plafond en de gekleurde ruggen van de boeken in de kast kon bewonderen. Ik durfde niet stil te staan, laat staan haar weg te leggen, of ze zou haar protest luid en duidelijk laten horen.

Alsof dat nog niet genoeg is, hebben baby’s het slaappatroon van een puber: overdag slapen, ‘s nachts wakker. En dus probeerde ik haar, soms langer dan een uur, tevergeefs al wandelend in slaap te wiegen. Ondertussen staarden haar grote, donkere ogen me ondeugend aan met een blik die leek te zeggen: ‘Leuk, hè papa!’

Maar de sympathie voor de gijzelnemer ebt niet weg. Integendeel. Voor de bevalling was ik stellig tegen mijn vrouw: “Ik blijf objectief. Pasgeboren baby’s zijn niet schattig, dus die van ons ook niet.” Dat goede voornemen sneuvelde meteen na de bevalling. Ik vond haar prachtig, terwijl een stemmetje in mijn achterhoofd zich afvroeg of ik wel objectief was. Nu, vijf maanden later, kan ik het eerlijk toegeven: met haar volle haardos leek onze pasgeboren dochter op een naakte molrat met een pruik. Dus ja, tot daar objectief proberen te blijven als kersverse ouder.

Ik was kansloos, want het is pure biologie. De Duitse etholoog Konrad Lorenz beschreef al hoe baby’s met hun bolle wangen, kleine neus en grote ogen, het zogeheten kindschema, een automatische zorgreflex bij volwassenen triggeren. Gooi daar nog een flinke dosis oxytocine bovenop (ja, ook bij vaders) en de valstrik is compleet. Je wordt hormonaal gedwongen om de kleine terrorist die je nachtrust sloopt, toch onvoorwaardelijk lief te hebben.

En dat is het dus, ouderschap. De ultieme gijzeling. Je wordt vastgehouden door een mens van amper vijf kilo, zonder hoop dat iemand je komt bevrijden. Er staat geen politiemacht voor de deur. Geen onderhandelaar met een megafoon. Geen live-uitzending op het nieuws.

De enige aanwezigen zijn mijn vrouw, ik en de gijzelnemer zelf: onze dochter, met haar grote donkere ogen en die wilde bos haar. Haar wapens? Een zuivere onbezorgdheid en het brute vermogen om onze wereld te besturen met één enkele huilbui of lach.

Volgende
Volgende

“Westerse journalisten lieten hun Palestijnse collega’s vallen.”